24'ten küçük fontlu ilk kitaplarımızı (tags: Jules Verne, Gülten Dayıoğlu, Tolstoy ve benim için istisnai bir durum olduğunu düşündüğün Erik von Däniken :) okumaya henüz başladığımız dönemlerde,
normalde bazen sıkıcı olabilecek "okuma" işini, kirli üniformalarımız üzerimizde evde seyrettiğimiz Darkwing Duck, Ninja Turtles (Channel 6 up your ass!) veya Beverly Hills Conconları (?) çizgi filmi
tadı almamızı sağlarlardı.
Beverly Hills Conconları (Ah ulan Bianca.. Ben Chester oldum amma sen nerdesin?)
"Gizemli adamı takip etmek istiyorsanız 50. sayfaya gidin" ya da "Jonathan'ı dinleyip yolunuza devam etmek için 17'ye geçin" gibi seçenekler sunardı bu kitaplar, her sayfanın sonunda. Bayağı değişik gelmişti; hatta kendi Macera Tüneli
hikayelerimi yazmaya kalkmıştım, 20 - 30 sayfada. Ne zaman risk almam, ne zaman düz mantık ilerlemem gerektiğini bilemezdim -gizemli adamı takip ederdim; sonra kafaya levyeyi yiyip ölürdüm: "Duyduğunuz son ses levyeli katilinizin kahkahası oldu".
Sonra bundan ders alıp başka bir hikayede, "salla başı, al maaşı" yaklaşımını izleyim derdim; Jonathan'ı, Mary'i dinleyip evde otururdum, tehlikeye atlamazdım bu sefer de evi sel basardı falan. Mutlu son'a HİÇ ulaşmadım. Çocuk zihnine yapılmış çok büyük bir depresyon atağı değil de nedir bu (Bu ataklara aslında çok çeşitli şekillerde maruz kaldık -sonraki yazımda bundan bahsediyim bari)?
Süper Bilgisayar diye bir tanesi vardı; onda biraz ilerlediğimi hatırlıyorum -en sonunda fena bişeyler olmamıştı. Zaten heralde bu olay bilinçaltı yapmış olacak ki, Bilgisayar mühendisi oldum sonra (ve hatta okulda bir kere gerçek bir süper bilgisayar görme
fırsatım oldu ama hikayedekinin yanına bile yaklaşamazdı valla).
fırsatım oldu ama hikayedekinin yanına bile yaklaşamazdı valla).
Yaş ilerledikçe geçmişten daha fazla bahsetmeye başlıyorum, evet.
PS: Seriyi basan yayınevi iflas etmiş (yazıklar olsun bize). Ama yine de bir şekilde kitaplara ulaşmak isteyen varsa şöyle bir kontakt var: http://forum.donanimhaber.com/m_28336159/tm.htm
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder